Os Diarios de Mariana Canabal

"Conta miña nai que os seus irmáns máis vellos foran á festa á casa dos avós paternos, na parroquia de A.M. Despois de comer en abondancia e dunha longa sobremesa, foron ó baile no que se atoparon cun amigo, tamén convidado nunha casa da mesma parroquia, pero ó que non agasallaran con tanta fartura; así que, rematada a troula, decidiron que iría con meus tíos a despedirse da familia, pois sabendo que aínda terían que andar máis dunha hora para volver á casa e que sobrara comida bastante, nonos deixarían marchar sen tomar nada.

"En efecto, nada máis entraren pola porta, ofrecéronlle de cear; meus tíos agradeceron cerimoniosamente a oferta, pero dixeron que non querían tomar nada porque o xantar fora abondante por demais; o seu amigo, en cambio, aceptou de bon grado coidando que lle ofrecerían algunha tallada que sobrara do mediodía, mais, para a súa sorpresa, manifestamente contrariada, díxolle a unha das fillas: -¡Pon o pucheiro ó lume para ferver auga e facerlle unhas sopas a este mozo! Ó escoitar tal cousa, o mozo sénteuse bulrado e apresurouse a dicir que en realidade non quería nada, que só manifestara o contrario por educación.

"¡Desde logo, o amigo dos meus tíos non tiña un día de sorte!...