Os Diarios de Mariana Canabal

"Nas aldeas as mozas aprendían a facer de comer pouco a pouco, ollando como o facían súas nais ou súas avoas, botando unha man cando era preciso ou porque lls gostaba; pero nunha casa na que había varias mulleres novas non todas aprendían a cociñar porque a familia precisaba a súa axuda para os labores agrícolas e o coidado dos animais.

Tampouco se insistía moito na aprendizaxe cfando chegaba o momento de casar, xa que, se casaban para a súa casa, seguiría cociñando a nai ou a avoa, e se casaban para a casa do home sería a nai del a que fixera este labor.

Os paisanos valoraban máis outras habilidades nas mozas casadeiras, como o saber coser ou, polo menos, remendar a roupa de diario, por iso moitas delas antes de casar ían aprender a coser unha tempada cunha costureira, ó tempo que preparaban o enxoval.

Non acontecía o mesmo nas vilas e nas cidades nas que as mozas seguín un concienciudo proceso de aprendizaxe das artes culinarias como unha aportación máis que facer ó matrimonio.

As mozas aldeanas que servían na propia aldea nas casas dos mestres, médicos, boticarios, veterinarios, etc. ou nas vilas aprendían a cociñar ó estilo das familias á que servían, moitas delas procedentes de fóra de Galicia, e logo traladaban parte desas habilidades a súa propia familia campesiña, á vez que lle axudaban ás "súas señoras" a coñecer e aproveitar millor os productos autóctonos. Todo un intercambio cultural escasamente recoñecido, pero de gran influencia na evoluión e cambio dos hábitos alimenticios das últimas décadas...