O pan (5)

Os muíños e o labor de moer están vencellados á picardía, tanto na cultura galega, coma na española en xeral, como reflexa o noso cancioneiro.

Eu non sei que pasou no muíño,

eu non sei o que puido pasar,

desde entón a rapaza está triste,

desde entón non fai máis que chorar.

Deus cho pague, churrusqueira,

canto che hei de agradecer,

cando vou polo teu muíño

sempre me deixas moer.

E tamén a música popular española:

Vengo de moler, morena,

de los molinos de arriba,

duermo con la molinera,

no me cobra la maquila.

Vengo de moler, morena,

de los molinos de abajo,

duermo con la molinera,

no me cobra su trabajo.

Maquila: en galego, maquía, era a cantidade de fariña ou de grao, proporcional ó que se moía, coa que se pagaba o uso o muíño cada vez que se ía a el. Outra alternativa eran os muíños de ferrado (pagábase un ferrado de grao ó ano).