A venta itinerante de alimentos elaborados

Unha gran cantidade e variedade de productos alimenticios elaborados vendíanse nas rúas, prazas, feiras e romerías. Uns preparábanse das casas dos propios vendedores, coma as rosquillas, por exemplo; outros en establecementos especializados, coma o pan e outros nos mesmos lugares nos que se ofrecían ó publico, como as castañas asadas.

Grazas ás aportacións dos nosos informantes conseguimos unha longa lista de productos que se vendían deste xeito:

• Peros colondros cocidos que se levaban nunha pota e se ofrecían nunha folla da viña;



• Mexilóns e zamburiñas cocidos que se presentaban en cestas e vendíanse por centos e medios centos na praza de San Fiz, en Santiago de Compostela;


• Churros: Daniel el Churrero, os días soltos ofrecíaos ás portas dos colexios, tamén en Santiago;


• Rosquillas: as rosquillas con abor a anís non podían faltarnas romerías e outras festas; mercábanse en cantidade, non só para consumir inmediatamente, senón tamén para levar para a casa ensartadas en variñas e compartir cos viciños; as rosquilleiras que, coas súas cestas na cabeza percorrían grandes distancias, sempre se poñían ó lado dos santuarios; en Santiago de Compostela aínda son típicas nas festas de San Blas na parroquia de Santa María de Sar (3 de febreiro) e de Santa Rita na igrexa de San Agostiño (22 de marzo);


• Sardiñas salgadas que transporaban en cestas de bimbio;


• Castañas cocidas que levaban nunha ola de barro tapada cun pano para que non enfriaran, ensartadas en forma de rosario, vendíanse nun cartucho feito con papel de xornal á porta do Teatro Principal (convertido en cine) en Santiago de Compostela;


• Castañas asadas: asábanse e vendíanse nas rúas e prazas máis concurridas das vilas; aínda hoxe perdura ese costume;


• Castañas maias ou pilongas (secas);


• Barquillos: propios das festas de vilas e cidades, houbo un tempo no que se ofrecían á saída dos colexios; a estampa do barquilleiro, inesquencibles coa súa ruleta, está asociada á infancia e á adolescencia de moitas das testemuñas;


• Empanadiñas, procedentes de Padrón;


• Manteiga de vaca, que levaban en cestos e vendían unha penla envolta nunha berza;


• Mel da Alcarria que chegaba ata eiquí grazas ós maragatos;


• Polbo;
• Garrapiñadas;
• Nubens de algodón que se facían á vista do público;
• Palomitas, feitas ó momento;
• Coco en anaquiños, que, ainda que non era un alimento elaborado, estaba manipulado (partido e limpo);




• Xelados; só no verán, porque ntes no inverno non se consumían;




• Barras grandes de caramelo en forma de bastóns;




• Bolos de leite;

Os vendedores anunciaban as súas mercadorías de viva voce e ata cantando nas estacións do tren e nas paradas dos coches de liña; mesmo subían ós medios de transporte mentres se acomodaban os pasaxeiros:

Galleta fina, boa, barata,

por dúas pesetas e un patacón.

Tamén estaban nos cines e nos teatros, entraban nos establecementos hosteleiros, en tódolos sitios nos que houbera movemento de xente. levaban os productos nunha caixa de madeira cunha tira de coiropara colgar ó colo e manteren as mans libres.

Almendras, garrapiñadas...

El pirulí de La Habana

que se come sin gana.

O Pirulí de La Habana tiña forma de paraguas e duraba un bo anaco. Máis tarde foron sustituídos polos chupachús, as piruletas e os chicles.

Todos estes productos tiñan unha considerable demanda.