No ámbito rural soían sentar á mesa ós xornaleiros, ós carpinteiros, matachíns, xastres e costureiras que traballaran ese día na casa, pero non sempre ós criados e case nunca ás criadas, que comían nun recuncho da cociña.
Non era infrecuente que convidaran tamén a algún mendiño dos que ían de aldea en aldea e de porta en porta, principalmente dos que o faían de xeito habitual, xa que a súa presencia rachaba coa rutina cotiá e aproveitaban para pedirlle información sobre as feiras, mercados e romarías doutras zoas eata sobre familiares e amigos residentes noutras parroquias, incluso mandarlleles encargos.
Os que se sentaban á mesa comían as mesmas viandas que a familia da casa, incluso se lles ofrecían as millores talladas ou algún producto extraordinario.
Nas cidades era máis frecuente a segregación: ós traballadores ou empregados dábanlle-la comida na cociña antes de comer o resto da familia, que oía facelo no comedor. Canto máis outro era o nivel socioeconómica da familia, máis profunda era a separación, que afectaba dun xeito especial ás criadas, ás que se lles daban as sobras ou se lles mercaban productos máis baratos.
Levantarse da mesa:
Frecuentemente os rapaces querían levantarse da mesa non máis rematar de comer para ir xogar; debían pedirlle permiso ós pais para marcharen. Empregaban as fórmulas "¿dá vostede o se permiso?" ou, simplemente, "con permiso". Os adultos tamén empregaban as mesmas fórmulas ou as menos usuais "disimule" ou "disimulen" dirixíndose ó cabeza de familia ou á familia completa se se trataba dun convidado.
Fórmulas de cortesía:
Cando se entraba ou se saía dunha casa ou dunha fonda na que estaban comendo dicíase "que aproveite" ou "bon proveito".
No hay comentarios:
Publicar un comentario