O capador

Fragmento dos Diarios de Mariana Canabal:

O capador viña dunha parroquia do concello viciño, a pé e soprando no seu chiflo; os que tiñan porcos para matar xa lle saían ó camiño para avisalo, aínda que, como levaba moitos anos facendo ese oficio, sabía cantos porcos criaba cada familia e se debía pasar unha, dúas ou máis veces ó ano pola mesma aldea.

Pagábaselle preferentemente en cartos, aínda que, se era preciso, acetaba centeo, trigo ou espigas de millo como pago.

A súa presencia na aldea facíase notoria, aparte do chiflo, polo berrar dos porquiños, e os nenos sentiamos unha mistura de medo, porque o capador era un dos "cocos" cos que nos ameazaban os adultos cando nos portabamos mal, e tamén de curiosidade por saber en que consistía realmente o seu traballo, que lle facía ós marraos, xa que non nos permitían observa-la operación; só nos decatabamos de que o porquiño tiña unha pequena costura feita con fío de bramante a un lado da barriga e nos días seguintes estaba máis irritado que de costume...

A propósito dos capadores venme á memoria esta copla popular:

A muller que capa ós homes

vive no campo de Noia;

fuxide, homes, fuxide,

que aí ven a capadora.