Castañas asadas

Típicas do outono.
Collían unha lata de sardiñas vacía e facíanlle buratos no fondo usando unha punta e un martelo. Tamén podían empregar unha tixola vella.
Ás castañas facíaselles un corte para que non "saltaran". Poñíanas na lata e asábanas na brasa, principalmente á hora de cear.
Nas vilas importantes había castañeiras, case sempre mulleres xa de certa idade, que asaban as castañas na rúa con carbón. Soían situarse cada inverno no mesmo sitio, ó abrigo dos soportais se os había e perto dos cines e outros locais frecuentados polo público.

Fragmento dos Diarios de Mariana Canabal:

"Na época das castañas, outubro e novembro, tomábanse cocidas con nébodas ou con anises; algúns comíanas así, outros botábanas nun prato fondo ou nunha cunca e añadíanlle leite e zucre. Para cocelas pelábanse por completo.

Tamén as asaban nas brasas da lareira ou no forno da cociña bilbaína empregando unha lata das conservas á que lle facían unha serie de buratos no fondo axudándose dunha punta de piso e un martelo ou unha pedra. Ás castañas facíaselles un corte para que por efecto do calor non saltaran da lata.

Os nenos tamén comíamos as castañas crúas ou secas (castañas maias ou pilongas)...

"Na entrada da Rúa Nova, no casco histórico de Compostela, no inverno apostábase un castañeiro, un home xa de certa idade, ataviado cun gardapolvos de mahón, o mesmo que nos meses de verán andaba polas rúas cun carriño dos xelados ou se apostaba ás portas dos colexios ás horas de entrar ou de saír.

Ás veces formábanse largas ringleiras de xente para mercar un cucurucho delas, feito con papel de xornal, tanto polo gosto de comelas como de quentar as mans... Os principais clientes do castañeiro eran as parellas de noivos que paseaban polas rúas ou que entraban e saían dos cines, que había dous nesa rúa.

O oficio da castañeira quedou maxistralmente retratado na serie de TVE "Los gozos y las sombras", baseada na obra de Gonzalo Torrente Ballester, a traverso do personaxe interpretado pola inesquencible María Teresa Rodríguez, unha das primeiras alcaldesas galegas da democracia, coa que tiven a sorte de participar durante algúns anos nun grupo de teatro de afeizoados dirixido por Rodolfo López- Veiga...

"Unha das estampas parisinas que me resulta máis entrañable é a das pontes sobre o Sena en inverno, xa anoitecido, cando a brétema que sobe do río suaviza a luz das farolas e difumina os perfís dos peóns que deteñen o seu andar decidido para mercar un cartucho de castañas asadas, alá tamén feito de papel de xornal.

"Ducias de castañeiros e castañeiras están en ringleira ó longo das pontes, envoltos en grosos gabáns ou mesmo cubertos con mantas, protexidas as mans con grosas lubas de lá e a cabeza con puchos con orelleiras, tanto que apuro se lles ven os ollos e mailo narís. O bafo dos braseiros axuda a darlles un aquel de misterio...